ส่วนแรกของบทนี้เริ่มต้นด้วยการสรรเสริญพระเจ้า ตามด้วยพระดำรัสของซาโลมอนเกี่ยวกับการที่พระเจ้าทรงเลือกเยรูซาเล็มและดาวิดสำหรับการสร้างพระวิหาร ซึ่งพระสัญญาที่พระเจ้าทรงมีกับดาวิดเกี่ยวกับพระวิหาร (1 พงศาวดาร 17:1–15) ได้กลายเป็นจริงแล้ว[11][12]

วรรค 1

• การอ้างอิงข้าม: 1 พงศ์กษัตริย์ 8:12

สำนวนฮีบรูที่ว่าพระเจ้า 'จะประทับในความมืดทึบ' เชื่อมโยงกับการสำแดงพระองค์ของพระเจ้าบนภูเขาซีนาย (อพยพ 20:21; เฉลยธรรมบัญญัติ 4:11; 5:22)[11]

วรรค 11

ผู้เขียนหนังสือพงศาวดารให้ภาพของดาวิดที่เกี่ยวข้องกับโมเสสชัดเจนขึ้น ที่สำคัญที่สุดในวรรคนี้คือสามจุดที่ผู้เขียนพงศาวดารนำออกหรือปรับเปลี่ยนการอ้างถึงการอพยพที่บรรยายในหนังสือซามูเอลและพงศ์กษัตริย์ (1 พงศ์กษัตริย์ 8:21):[15]